Mijn verhaal.....

.....begint op 6 jarige leeftijd waarbij ik aan de ontbijttafel zat en een stemmetje in mij zei: “ohhh ik word groot”. Het was zo’n groot besef en openbaring voor mij dat ik nog exact weet hoe ik mij voelde en waar ik was. Ik ging nadenken over dingen en het leven voelde ineens veel groter aan dan ooit te voren. Het had een belofte in zich waardoor ik als klein meisje al alles zelf wilde doen en uitzoeken. Lukte iets niet, dan ging ik net zo lang door totdat ik het wel kon, het liefste in mijn eentje, als niemand keek.

Als jongste van een gezin van 6 kinderen mocht ik niet vaak met de groten mee, ik was steeds te klein voor heel veel dingen. Op onbewust level heb ik hier de overtuiging verankerd dat ik er niet bij hoor, niet meetel. Deze overtuiging heeft uiteindelijk geresulteerd in onzekerheid, het gevoel hebben dat ik er niet toe doe, pleasend sociaal wenselijk gedrag en daarmee de drang om erbij te horen. De ironie was echter dat ik mij altijd anders voelde, in essentie wilde ik er helemaal niet altijd bij horen maar ik had 'mijn' stem nog niet gevonden. Ik wist (nog) niet wie ik was.

Mijn ouders hadden hun handen vol aan een groot gezin. Door de hectiek van de dag was er niet veel ruimte voor de individu en persoonlijke validatie was moeilijk. Dit is geen uitzondering, zo gaat het vaak in gezinnen, het is geen onwil. Het is zonder verwijt vaststellen wat er onverhoopt miste, omdat we er onvoldoende bij stilstaan hoe belangrijk dit is. En bovenal, we weten meestal niet hoe we dit moeten doen. Vergis je niet, we hebben ontzettend veel liefde en lessen meegekregen, normen en waarden, beleefdheid en integriteit. Het heeft mij gevormd en gesterkt. Ik ben (eindelijk) trots op de vrouw die ik ben. Een waardevolle en warme basis die ik nu doorgeef aan mijn eigen dochters.

Mijn enorme liefde voor dolfijnen duwde mij een tijdje in de richting van dolfijnen trainster. Toen ik voor mijzelf vaststelde dat ik dat niet kon, heb ik het losgelaten en heb ik gekozen voor mijn tweede liefde: baby's. Het werken in de kraamzorg, zorgen voor de jonge ouders en ze wegwijs maken in hun nieuwe leven. Fantastisch vond ik het, maar ik wilde meer. Ik ben de horeca in gedoken en heb op ieder level en in iedere vorm gewerkt. Ik werd blij als mijn gasten blij waren. Maar ik wilde meer. Mijn management opleiding bood uitkomst. Een stage op Aruba, leadership module in de Ardennen, hard werken tijdens de semesters, afstuderen bij een grote hotelketen, ik vond het prachtig. En toen overleed plotseling mijn vader. Mijn wereld stortte in en ik was de weg kwijt.

Diepe dalen leiden tot bijzondere pieken. Een intense droom over mijn vader die mij altijd bij zal blijven. Hij nam afscheid en hij bracht me terug. Ik heb mijn opleiding afgemaakt en ging terug de kraamzorg in. Dit keer als leidinggevende. Training geven, aansturen van teams, kennisoverdracht, de vraag achter de vraag: het werden mijn passies. Voordat ik het wist volgde ik naast mijn werk nog cursussen, training en therapie. Een enorme drive om het beste in mensen naar boven te halen werd wakker en bracht mij op bijzondere (management) posities. Zóveel gezien, ontdekt, geleerd en beleefd. Einstein zei: ervaring is datgeen wat je krijgt wanneer je niet kreeg wat je hebben wilde... Ik kan nu zeggen, ik heb veel ervaring opgedaan ;)!

Mijn rode draad is bewustwording: de ander zien en horen, er mogen zijn, er voor ze zijn, er voor mijzelf zijn. Het begon denk ik met het besef op 6 jarige leeftijd dat ik besta. Impact hebben, verantwoordelijkheid dragen, vooral voor mijzelf. Vallen en opstaan, ook voor mij is dit niet anders geweest. Wat was ik vaak zoekende naar wie ik nou eigenlijk ben, wie wil ik zijn, wat kom ik doen op deze aarde. Ik besta, maar waarom eigenlijk. Grote, belangrijke en terechte vragen.

Ik ben blij dat ik ze ben gaan stellen. Ik ben gaan helen en opschonen, stap voor stap door mijn emotionele landschap heen om (weer) te geloven in mijzelf. Alle pijn en verdriet, alle lessen, mijn frustratie, mijn zoektocht, mijn ongeduld, ze zijn nodig geweest om (terug) in mijn kracht te komen en mijn ogen te openen voor wat de wereld te bieden heeft, als ik er zelf met beide benen in sta.

Ik begon het te zien! Sterker nog: ik begon het te voelen. Ik kon er vaak nog geen woorden aan geven, maar ik voelde in iedere vezel dat ik iets neer wilde zetten, mensen werkelijk wil helpen, ze aanraken en weer loslaten. Ze laten zien dat er echt een stip op de horizon is als je (weer) gelooft in jezelf.  Ik heb het zelf zo intens ervaren. Ik weet nu wat het betekent en wat het je brengt.

Ik leef zonder spijt, in dankbaarheid, althans: dat neem ik mij iedere dag voor. Ik volg in overgave de timing van het leven. Het is niet altijd makkelijk, maar toch: het voelt rijk en vrij. Vertrouwen dat dát wat je uitstraalt ook terugkomt, dat alles wat je aandacht geeft: groeit!

Het maakt me iedere dag enthousiast om weer een stap te zetten, nóg meer te leren en te beleven, zo veel zin in de dag van morgen met veel oog en dankbaarheid voor wat er is vandaag. En ja, ook ik val af en toe om, voelt het leven zwaar en wil er weer heel wat verwerkt worden. Maar ik pak het met beide handen aan, vol vertrouwen, niet bang meer om mijzelf te verliezen. "The only way out is through."

Dat wil ik je meegeven. Met de plek waar voor mij alles samenkomt: IMANI

Het betekent "geloof en vertrouw". Op een dieper level dan woorden soms kunnen bevatten.